‘No tinc por’
‘Een schilderij kan gestolen of verbrand worden, maar de geestdrift waarmee de kunstenaar anderen stimuleert nieuwe kunstwerken te maken – dat wat een kunstenaar werkelijk kenmerkt – kan niemand een kunstenaar afnemen’ Joan Miró (1893 – 1983)
Uitgerekend op het kunstwerk van Joan Miró stopte het busje waarmee de aanslag donderdag 17 augustus jongstleden op de Rambla werd gepleegd. De Catalaanse kunstenaar probeerde tijdens zijn werkzame leven via zijn kunstwerken duidelijk te maken wat zijn idealen waren, in een tijd dat Barcelona werd onderdrukt door de Spaanse dictatuur (1939 – 1975). Hij voelde zich gevangen en vocht voor een moderne samenleving waar Barcelona haar eigen identiteit en cultuur zou kunnen behouden en verder ontwikkelen. Niet alleen Joan Miró vocht op zijn manier, ook vele Barcelonezen zochten het verzet tegen het strenge regime van Generaal Francisco Franco en moesten dit vaak met de dood bekopen. Ze werden onder andere gefusilleerd op het enkele honderden meters van de Rambla gelegen plein Sant Felip Neri.
De Barcelonezen zijn trots op hun taal en cultuur, die in de middeleeuwen haar oorsprong kent. Het is een diepgaande cultuur, met sterk ontwikkelde waarden. Er is in de loop van de eeuwen hard voor gevochten (met name in de tijd van generaal Franco) om de eigen waarden te behouden. De mentaliteit van de Barcelonezen wordt gevoed door essentiële basiswaarden van democratie, vreedzaamheid en vrijheid.
Na de aanslag heb ik bijna sprakeloos twee dagen lang naar de Spaanse telvisiezender TVE gekeken en moest veelal denken aan wat de stad in de vorige eeuw had meegemaakt. Gevoelens van boosheid, machteloosheid en verdriet golfden op en neer. Een stad die zoveel heeft meegemaakt en waar ik iedere keer het gevoel krijg alsof ik thuiskom. Hoe kon dit hier, in deze prachtige stad gebeuren? Dat de Barcelonezen de volgende dag op Plaza de Catalunya na de minuut stilte ‘No tinc por’ (Heb geen angst) bleven scanderen verbaasde mij niet. Dit gevoel zit in hun vezels, hier hebben ze altijd al voor gestaan.
Door Barcelona lopen geeft een gevoel vrijheid. Ondanks de drukte en de vele toeristen kom ik graag op de Rambla. Er heerst een enorme dynamiek. Het is een plek van zien en gezien worden, en het is altijd prachtig om te merken hoeveel verschillende nationaliteiten er rondlopen. Toen ik in 2011 ernstig ziek werd en voor lange tijd Barcelona niet kon bezoeken, miste ik de stad enorm en verheugde mij op het moment dat ik op Plaza de Catalunya uit de bus kon stappen, om vervolgens weer over de Rambla te flaneren. Na zeven maanden van revalideren, in een rolstoel zitten, op krukken lopen, kocht ik voor mezelf een vliegticket naar Barcelona en kwam eindelijk op de Rambla terecht. Het gevoel was euforisch en ik riep hardop: ‘Ik ben er weer, ik heb mijn gevoel van vrijheid weer terug.’
Joan Miró vocht voor zijn idealen, de Barcelonezen vochten voor hun vrijheid, de huidige generatie scandeert ‘No tinc por’, het is de kunst om na deze afgrijselijke aanslag vast te houden wat Barcelona kenmerkt. Gezien de diepgewortelde cultuur gaat het Barcelona lukken!
Mooi verhaal Roy.
In gedachten ga ik drie weken terug. Ik loop op de Ramblas te genieten van kunst, cultuur, horeca, mensen, straat verkopers, theater, etc…. Een hoog wauw en ooo gevoel!
Prachtig!👍👌 😍
Deze ervaring gun ik iedereen!
‘No tinc por’