Roman ¡Alegría!

‘Ik had even de tijd om na te denken,’ zei Frank, terwijl de laatste glazen rioja werden gebracht. ‘Ik dacht aan mijn relaties met Diana en Dorien. Ze zijn nooit gelijkwaardig geweest. Ik realiseer me nu dat ik nooit van ze kon houden zoals zij van mij hielden en houden. Door mijn verleden ben ik zo beschadigd dat ik me niet zo maar aan de liefde van een vrouw kan overgeven. Ik ben te bang om gekwetst te houden en wil de regie blijven houden. Ik wil bepalen. Bepalen hoe ver we gaan en bepalen wanneer het stopt…’

‘Heftig om te horen,’ zei Bo. ‘Ook wel een beetje eng, vind je niet Ruben?’ ‘Misschien wel. Ik moet sowieso aan alle gedachten van Frank wennen. Ik hoor allemaal nieuwe dingen van hem.’

‘Wanneer ga je eens ontspannen in de relaties met mensen of beter gezegd met vrouwen?’ ging Bo door. ‘Ik heb misschien te veel vertrouwen en kan leven alsof er geen toekomst is, maar jij komt zo ontzettend krampachtig over!’

‘Ik snap goed wat je zegt, Bo, maar ik vind het erg lastig en weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit zou moeten doen. Het is een levenslang overlevingsmechanisme geworden, om niet gekwetst te worden en zelf alles in de hand te willen houden. Ik zou zoals jij in het leven willen staan. Het lijkt me heerlijk zo makkelijk te zijn.’

Bo was even stil en keek Frank diep in zijn ogen. Ze pakte zijn gezicht met beide handen vast.

‘Lieve Frank, jij bent de degene die invloed op zijn leven heeft. Niet ik. Jij bent de enige die de verandering in zijn leven kan aanbrengen. Niet ik.’ Ze boog zich kalm voorover, gaf hem teder een kus op zijn mond en zakte daarna weer op haar stoel terug. Ruben zag het tafereel en hoe beduusd Frank op de intieme actie van Bo reageerde.

‘Zo, dit komt letterlijk en figuurlijk flink bij mij binnen.’